Internet to dla większości polskich polityków czarna magia

- Dzień Dobry, mam mocny chrzan dla Pań - mówi Kazimierz Chrzanowski, kandydat do Sejmu z Krakowa, wręczając dwóm kobietom słoik chrzanu ze swoją podobizną. - O, Chrzanowski, to mocny kandydat. Świetny pomysł, rzeczywiście mocny polityk - odpowiadają zgodnie panie. Tak zaczyna się reklamówka wideo, którą Chrzanowski umieścił na YouTube.com w nadziei na pozyskanie głosów.

Chrzanowski nie boi się śmieszności, a powinien. Podniosły ton, drętwe dialogi, orkiestra symfoniczna w tle - to wszystko czego nie należy robić, szczególnie na YouTube. Chrzanowski raczej tego nie zrozumiał. Dla niego internet i YouTube pozostają czarną magią.

Amatorszczyzna i brak zainteresowania internetem u polityków wydają się niestety główną cechą charakterystyczną tej kampanii wyborczej. Partie polityczne miały intensywnie szukać wyborców w sieci, z której korzysta ok. 13 mln Polaków. Największe z nich - PiS i PO - planowały podobno wydać setki tysięcy złotych na wirtualną kampanię wyborczą. Na razie niewiele z tego wyszło.

Ulubionym narzędziem reklamowym polityków pozostaje stary, klasyczny baner. A na stronach polskich partii politycznych wieje nudą i „sztywniactwem":

• strona Platformy Obywatelskiej (www.platforma.org), choć cała w błękitach, sprawa wrażenie bezbarwnej. Króluje tu uśmiechnięta, sympatyczna drużyna Donalda Tuska, szefa PO. Są dwa klipy wideo, sonda z pytaniem „Czy Jarosław Kaczyński jest dobrym premierem?", mapka Polski z liczbą osób, które nie głosowały, ale w tych wyborach zagłosują na Platformę. Klasyczna strona-witryna, zamknięta na internautów, z czterema klipami wideo bez możliwości ściągnięcia do komputera, bez RSS-ów.
  
  
  
  
• strona Prawa i Sprawiedliwość (www.pis.org.pl), białe tło, granatowo-czerwone elementy jak w logo partii. Jest zdecydowanie bardziej różnorodna i ciekawsza niż strona PO. Zrobiona w stylu portalowym, co nadaje jej pewnej powagi. Dużo kolorowych zdjęć, w tym trochę smętny, mimo uśmiechów, zespół reprezentacyjny premiera Jarosława Kaczyńskiego. Interaktywność na tym samym poziomie co na stronie PO, czyli prawie żadna. Ale za to ponad 30 klipów wideo z możliwością pobrania. Choć daleko jej do doskonałości, to najlepsza strona internetowa partii politycznej.
  
  
  
  
• strona Lewicy i Demokratów www.lid.org.pl, szaro-czerwono-pomarańczowa. Jarmarczne kolory, design, który trąci myszką, niezdarne wykonanie, z licznymi błędami. Robiona chyba w dużym pośpiechu. Zdecydowanie nieprzyjazna strona, ale za to z dobrze wyeksponowanymi blogami. Bo lewica bloguje potęgę: jest blog Wojciecha Olejniczaka, szefa LiD (olejniczak.blog.onet.p l), jest też blog Marka Borowskiego (borowski.blog.onet.p), są blogi piętnastu innych blogerów, w tym Joanny Senyszyn (senyszyn.blog.onet.pl), Marka Siwca (mareksiwiec.blog.onet.pl) i Piotra Gadzinowskiego (gadzinowski.bloog.pl). Brak możliwości interaktywności i RSS-ów.
  
  
  
  
• strona Polskiego Stronnictwa Ludowego (www.psl.org.pl ), oczywiście zielona. Mała, skromna i cicha, jak myszka. Jest mapka i sonda, zdjęcie czterech smutnych panów w czarnych garniturach. Są 2 (słownie: dwa) klipy wideo i cała masa ważnych MP3 z debaty sejmowej na przykład nt. polityki zagranicznej i społecznej, czyli tych tematów, które fascynują zazwyczaj internautów. Interaktywność na poziomie zerowym, RSS-ów brak. Brak też - nie wiadomo dlaczego - odnośnika do znanego bloga Waldemara Pawlaka (waldemarpawlak.blog.onet.pl), o którym pisałem w sierpniu 2006 r.
  
  
  
  
• strona Samoobrony (www.samoobrona.org.pl), też w odcieniach zielonego, przenosi nas w zamierzchłe czasy internetowej prehistorii. Jest oczywiście nieodzowny wyborczy zestaw „mapka i sondaż", a także zajawki wideo, zwane materiałem filmowym, np. z udziałem Posłanki Sandry Lewandowskiej. Nietrudno domyślić się, że Andrzej Lepper i jego ludzie zdecydowanie lepiej czują się na traktorach niż w sieci. Samoobrona wychodzi z założenia, że jej wyborców i tak nie ma w internecie, tak więc jej witryna jest zdecydowanie pro forma.
  
  
  
  
• strona Ligi Polskich Rodzin (www.lpr.pl). Podobnie jak u Samoobrony, witryna LPR kwalifikuje się do internetowego skansenu. Kilku posłów tej partii, w tym Wojciech Wierzejski pisze blogi na Onet.pl, które są zajawione na głównej stronie LPR.
  

Nic więc dziwnego, że internauci nie zauważają obecności polityków w sieci. Jak wynika z badań przeprowadzonych we wrześniu br. przez Millward Brown SMG/KRC - tylko 8% internautów odwiedziło w ciągu ostatniego roku stronę jakiejś partii politycznej, a jedynie 4% przeczytało blog prowadzony przez polityka.

> Tag: polityka, wybory, kampania wyborcza