Sąd Najwyższy każe rejestrować strony internetowe pod groźną grzywny lub więzienia

Właściciele stron internetowych, nawet prywatnych, muszą je zarejestrować, jeśli nie chcą być ścigani przez prokuraturę. Autorowi strony za brak rejestracji grozi grzywna, a nawet kara ograniczenia wolności. O tym postanowieniu Sądu Najwyższego informuje dziś „Rzeczpospolita".

Autor tekstu Sławomir Wikariak stwierdza, że prokuratorzy coraz chętniej ścigają autorów stron internetowych za to, że nie zarejestrowali ich w sądzie jako dziennik lub czasopismo.

Dwa przykłady:

1. Serwis GazetaBytowska.pl. Jego prowadzący, Leszek Szymczak, został oskarżony o prowadzenie serwisu bez rejestracji. Szymczak nie usunął z forum komentarzy internautów na temat komornika, o którym program wyemitowała TVN. Szymczak czeka na wynik apelacji. W pierwszej instancji sąd w Słupsku co prawda umorzył postępowanie ze względu na niską szkodliwość społeczną czynu, ale jednocześnie uznał, że oskarżony rzeczywiście złamał prawo, gdyż nie zarejestrował swej strony.
   
   
2. Serwis "Szycie po przemysku". Co ciekawe, oni próbowali zarejestrować serwis, ale sąd im odmówił. A później prokuratura zaczęła ich ścigać za... brak rejestracji.

Ta sprawa doczekała się niedawno postanowienia Sądu Najwyższego. Wg „Rzeczpospolitej",

„[To postanowienie] może wstrząsnąć polskim Internetem. Wprawdzie sąd oddalił kasację prokuratury, gdyż uznał, że skoro wydawcom odmówiono zarejestrowania tytułu, to nie można ich teraz za to karać. Z drugiej strony doszedł do wniosku, że strony WWW muszą być rejestrowane tak samo jak czasopisma papierowe".

Dziennik precyzuje, że postanowienie to dotyczy zarówno profesjonalnych portali informacyjnych, jak i np. amatorskich stron ze zdjęciami rodzinnymi. Co to oznacza? Wg „Rzeczpospolitej", jeśli strona jest aktualizowana częściej niż raz w tygodniu, powinna zostać zarejestrowana jako dziennik. Jeśli rzadziej, ale przynajmniej raz w roku - jako czasopismo.

Myślę, że to postanowienie jestabsurdalne, ale też i symptomatyczne dla pewnego stanu rzeczy.

Po pierwsze, dowodzi ono absolutnego braku zrozumienia przez sędziów Sądu Najwyższego czym jest internet. Decyzją kilku starszych panów z Placu Krasińskich w Warszawie, miliony Polaków mogą uzyskać status „wydawcy dziennika", jak Agora czy Axel Springer. Jestem ciekaw w jaki sposób Sąd Najwyższy lub prokuratorzy zamierzają ścigać autorów blogów o pazurkach na Onecie, „wydawców" SMS-owych wpisów o długości 160 znaków na Twitterze, czy dziesiątki tysięcy nastolatek, które dzielą się zdjęciami swoich kotków w takich serwisach jak MySpace lub Grono.

Po drugie, postanowienie to świadczy o gigantycznych lukach w prawie, które jest niedostosowane do naszej epoki i do zmian jakie zaszły w naszym życiu za sprawą internetu. Tak jest nie tylko w Polsce, ale w przeciwieństwie do naszego kraju, w innych krajach już się o tym dyskutuje i debatuje. W Polsce, nie ma na ten temat praktycznie żadnej refleksji.

Po trzecie wreszcie, postanowienie Sądu Najwyższego wydaje się próbą kontrolowania internetu, co wpisuje się w panujący klimat polityczny. Jest to na szczęście próba skazana na niepowodzenie, gdyż nawet Sąd Najwyższy nie zawróci kijem Wisły.

To postanowienie powinno trafić tam gdzie jest jego miejsce - do Galerii Osobliwości.

Co o tym myślicie?

> Tag: internet, prawo